Łódzka Szkoła Filmowa

Pierwsza powojenna szkoła filmowa miała powstać w Krakowie, ale po kilku miesiącach działalności została zlikwidowana. Aleksander Ford, rządzący wówczas polską kinematografią, widział jej miejsce w Warszawie, bliżej władz centralnych – a skoro stolica była zburzona, wskazał na niemal nietkniętą w czasie okupacji Łódź.

Szkoła Filmowa w Łodzi, założona w 1948 roku, ukształtowała całe powojenne kino polskie. Wraz ze zbudowaną nieopodal wytwórnią filmową i kilkoma innymi instytucjami stworzyła z Łodzi niemal kompletne miasto filmu. Studiujący tam adepci kinematografii mogli oglądać zagraniczne filmy, pracowali na zrabowanych z Niemiec hitlerowskich kamerach i uczyli się od przedwojennych reżyserów, operatorów i historyków kina: Antoniego Bohdziewicza, Jerzego Toeplitza, Bolesława Lewickiego, Aleksandra Jackiewicza i Władysława Jewsiewickiego.

Z ocen wynika, że Andrzej Wajda był studentem dobrym lub bardzo dobrym, lecz zrealizowane etiudy studenckie – Zły chłopiec, Ceramika iłżecka i Kiedy ty śpisz – nie zapowiadały wielkiego talentu. Po odbyciu praktyk przy socrealistycznych filmach oświatowych Wajda pracował jako asystent przy Młodości Chopina Aleksandra Forda.

Po latach Wajda wrócił do łódzkiej filmówki jako wykładowca. Snuł też plany stworzenia własnej szkoły filmowej, które udało mu się zrealizować dopiero pod koniec życia w Warszawie.