„Wskrzesić na ekranie kraj lat dziecinnych to niełatwe zadanie, albo zamyka się on przed innymi w naszym własnym wspomnieniu, albo nudzi, bo zbyt przypomina cudze dzieciństwo. (…) Akcja powieści rozgrywa się w Wilnie. Niestety, władze kinematografii złośliwie zabroniły mi robienia zdjęć na Litwie, pomimo tego, że inne polskie filmy w tym samym czasie uzyskały taką zgodę. Zostałem więc zmuszony do żmudnej rekonstrukcji kraju dzieciństwa w wielu odległych od siebie miejscach. Od Warszawy, poprzez Przemyśl i Kazimierz nad Wisłą, aż do Drohiczyna. Współpracy odmówiło mi również, z tych samych politycznych względów, wojsko. (…) Nie zawiedli mnie tylko »koniarze«, dowiedziawszy się, że chcę pokazać na ekranie sławny różowy 13. Pułk Ułanów Wileńskich, zjechali z całej Polski i w stadninie w Bogusławicach trzystu ludzi siedziało na koniach w pełnym rynsztunku".

„Wajda. Filmy", WAiF, Warszawa 1996, s. 199, 203.