Dokument ten powstał z inspiracji Andrzeja Wajdy. Marcel Łoziński przypomina w nim o zbrodni dokonanej przez NKWD w Katyniu w 1940 roku. Opowiada o zamordowaniu kilku tysięcy polskich oficerów i policjantów internowanych w ZSRR we wrześniu 1939 roku. Odsłania próby ukrycia prawdy o tym zbrodniczym czynie, przypisywanym przez Rosjan Niemcom. Swoją opowieść buduje Łoziński z relacji ludzi, którzy przebywali w obozach w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie, skąd Polaków wywieziono do lasów katyńskich na śmierć, oraz tych, którzy z tragedią zetknęli się bezpośrednio.

Filmowcy towarzyszą  rodzinom ofiar Katynia w podróży do miejsca, gdzie zostali zamordowani ich najbliżsi.

Odkrywają, że Katyń to grób nie tylko Polaków, ale również Rosjan i mieszkańców wszystkich republik Związku Radzieckiego.

Ludzie, którzy tam teraz mieszkają, jeszcze po 50 latach boją się mówić o sprawcach tej zbrodni.

Strach tkwi w nich do dzisiaj.