„Zapisane przez Rolfa Hochhutha prawdziwe wydarzenie z czasów wojny wydawało mi się idealnym materiałem do filmu. Historia polskiego jeńca z kampanii 1939, pracującego pod policyjnym nadzorem w małym bawarskim miasteczku Brombach, jego miłość do niemieckiej kobiety i tragiczny finał na szubienicy dawały się bez trudu opowiedzieć na ekranie. (…) Niestety, świetna książka Hochhutha okazała się w warstwie fabularnej dość uboga. (…) Tymczasem ja sam nie byłem w stanie dokonać rekonstrukcji prawdziwego życia w małym niemieckim miasteczku w czasie wojny. Nie znałem tych realiów i musiałem sięgnąć do fikcji. Niemiecka widownia wyczuła od razu ten fałsz, a przy okazji mogła z ulgą odrzucić również problematykę tego filmu. (…) Był i drugi błąd. Hannie Schygulli grającej Paulinę zabrakło partnera, w rezultacie musiała zagrać wszystko i za siebie, i za niego, co nie mogło skończyć się dobrze. (…) Moim zdecydowanym faworytem do roli młodego jeńca był Bogusław Linda. Tylko on nadałby postaci Staszka inny wymiar, a wtedy obraz wielkiej miłości zdominowałby ten film i stał się jego tematem. Niestety, kierownictwo kinematografii w Warszawie nie wydało zgody na jego udział w filmie”.

„Wajda. Filmy”, WAiF, Warszawa 1996, s. 183, 189.