„Nie jestem, jak wiecie, historykiem; ani nawet kimś, kto mógłby się uważać za autora tzw. filmów historycznych. (…) Nie starałem się ewokować minionych epok, nie tworzyłem na ekranie wielkich historycznych postaci, nie opowiadałem o bitwach, o sztabach, o gabinetowych tajemnicach, o wielkiej polityce – o tym wszystkim, co łączy się w naszej wyobraźni z historią. Przeciwnie – opowiadałem zawsze o zwykłych ludziach, o tym, co im się zdarzyło, co się działo między nimi… Tyle tylko że ci zwykli ludzie byli zawsze w historię wpleceni. I historia – czy tego chcieli czy nie – miała wpływ na ich losy, rodziła ich dramaty, ich dylematy, była współuczestnikiem ich klęsk i ich zwycięstw”.

„Wajda mówi o sobie”, oprac. W. Wertenstein, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1991, s. 176.