Panny z Wilka
Polska, 1979, 116 min
A. Wajda, „O filmowaniu prozy Iwaszkiewicza”, 1979 za: „Wajda mówi o sobie”, oprac. W. Wertenstein, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1991 [2000], s. 233-235.„Może właśnie na tym polega siła tkwiąca w tych kobietach, że mają swoją indywidualność, że dojrzewają w spokoju, że się określają, że nie ma w nich bylejakości, nie ma tego poczucia, które mają ludzie mieszkający w mieście: jestem jednym z miliona, mogę się zagubić, mogę za nic nie odpowiadać. Człowiek, który mieszka na wsi, który mieszka w takim domu jak w »Pannach z Wilka«, musi w jakiś sposób świecić przykładem, jest stale na cenzurowanym, musi być odpowiedzialnym wobec siebie i innych. I dlatego to wszystko, co te kobiety robią – że czasem coś usmażą, jakieś porzeczki, maliny jakieś dają z kremem, te kwiatki ułożą, coś czasem zagrają na fortepianie, coś przeczytają po francusku dzieciom z jakiejś książki, która jest w domu – to wszystko jest ważne. Bo to właśnie jest coś, do czego tęsknimy, czego potrzebujemy, gdy tymczasem cała ta bezinteresowność zniknęła już pod brutalnym uderzeniem dzisiejszego życia”.
Opis
Nostalgiczna opowieść o czasie i miejscu stanowi jeden z najpiękniejszych wizualnie i muzycznie filmów Andrzeja Wajdy. Do zamieszkiwanego przez pięć sióstr dworku przybywa po kilkunastu latach nieobecności Wiktor Ruben, pogrążony w kryzysie po śmierci przyjaciela. Próby odnalezienia w Wilku sensu życia nie przynoszą spełnienia. Wizyta mężczyzny zakłóca rytm życia wciąż podkochujących się w nim dojrzałych już kobiet. Nie sposób odbudować dawnych relacji, zwłaszcza że niektóre z nich są raczej wyobrażeniem. Ten jeden z najbardziej melancholijnych filmów Wajdy, będący wzorcową adaptacją prozy Jarosława Iwaszkiewicza, uzyskał nominację do Oscara za najlepszy film obcojęzyczny.
Film dostępny na stronie WFDiF
Informacje o filmie
Obsada
Galeria15
