„»Polowanie na muchy« robi wrażenie rodzajowego obrazka z warszawskiego światka artystów, ale pamiętam, że wiązałem z tym tematem nadzieje na film bez porównania bardziej ambitny. Chciałem mianowicie pokazać na ekranie tego nieudacznika, jak z coraz większym zapałem tworzy swoje rzeźby przynaglany przez ambitną partnerkę. Miały to być, jakbyśmy to dziś nazwali, robione w szale tworzenia całe instalacje, wypełniające przestrzeń pracowni, a nawet wychodzące przez drzwi i okna na ogród i na ulicę… Autorem tej dekoracji miał być Władysław Hasior. Niestety, równolegle ze zdjęciami do filmu przygotowywał swoją dużą wystawę w Szwecji. (…) Przy pewnym wysiłku można w »Polowaniu na muchy« dostrzec ślady ambitniejszych rozwiązań filmowych, jak chociażby mordercza wizja mężczyzny, w której wciąga on ofiarę do jakiejś tajemniczej rury, ale są to już tylko rozpaczliwe gesty, jakimi broniłem się, aby nie dać się całkowicie zdominować scenariuszowi, któremu nie umiałem podołać”.

„Wajda. Filmy”, WAiF, Warszawa 1996, s. 205.