Stachura
Z Notatnika:
„Czwartek, 12 kwietnia 1984
Zmieniam zdanie co do szans realizacji »Stachury«. Po nieprzespanej nocy wzywam Barbarę na rozmowę. Piszę list do Zespołu: nie jestem gotowy ze scenariuszem. To, co robiłem, było dobre jako przynęta, a lepiej goły hak, żeby złapać ich decyzję, ale nie do robienia filmu. Teraz konieczne jest wypracowanie scenariusza, któremu brakuje: a) dramaturgii, czyli fabuły, b) niezwykłych scen, czyli kina! Mam zamiar rozmawiać o Stachurze z Ryszardem Kapuścińskim, który był z nim blisko”.
„Czwartek, 19 kwietnia
Projekcja filmu Andrzeja Brzozowskiego o Stachurze 1 . Zaproszeni: Kapuściński,
Zieliński, M. Kucharska, St. Krzemiński, Starscy, Baśka, Krystyna i ja. Film
odebrałem lepiej, widzę materiał bogaty i porywający, ale nadal stoję w miejscu.
Relacje Kapuścińskiego (który odwiedził nas też wczoraj wieczorem) o Stachurze
całkiem negatywne. Z jego opowieści wyłania się potwór, alkoholik, niechluj, człowiek pokręcony zależnie od tego, czy trzeźwy, czy pijany. Słowem, pan Ryszard słyszeć nie chce o żadnym Stachurze. Mówi: »ja nie miałem na niego czasu«”.
Opis
Wyjątkowa pozycja w niezrealizowanym dorobku Andrzeja Wajdy: poetycki film muzyczny, którego scenariusz jest kompilacją wierszy i prozy legendarnego barda Edwarda Stachury. Podróż – a raczej wędrówka – głównego bohatera Michała Kątnego, alter ego „Steda”, stawała się metaforą życia artysty skazanego na niespełnienie.
Film miał być skierowany głównie do młodych wielbicieli twórczości zmarłego kilka lat wcześniej idola. Wajda zamierzał ukazać w nim syntezę osobowości twórczej Stachury – człowieka, który „żył tak, jak pisał, i pisał tylko to, co sam przeżył”. Wstępne prace przygotowawcze planował rozpocząć w maju 1984 roku.
Galeria3
