„Reżyserowałem »Biesy« po to, aby się do nich zbliżyć. Zawsze mnie ten utwór fascynował, a wiem, że – reżyserując – muszę »wejść« do wnętrza powieści, zrozumieć bohaterów, dowiedzieć się, do czego dążą. Dusza tego utworu jest dziś równie aktualna jak wtedy, gdy Dostojewski go pisał. To punkt wyjścia. Gdybym nie miał tej wiary, nie mógłbym »Biesów« reżyserować, ponieważ nie jest to praca, którą wykonuję tylko i wyłącznie dla siebie. Muszę więc wierzyć, że wyprzedzam to, co w widowni już tkwi, choć może głęboko ukryte”.

A. Wajda, „Kino i reszta świata”, Wydawnictwo Znak, Kraków 2000, s. 186.