„[Reżyserowałem] bezpośrednio z tej książki, nie mając żadnego scenariusza, bo nie był mi do niczego potrzebny. Wystarczyło mi sięgnąć do książki, otworzyć na odpowiedniej stronie, przeczytać odpowiednią scenę i zastanowić się, dlaczego ta scena została napisana, a jeżeli jakichś scen brak albo zostały zastąpione opisem, to jakie wydarzenia w tym czasie mogły mieć miejsce. Wszystkie introspekcje na przykład, które trudno było sfilmować, pojawiają się w filmie jako wniosek z sąsiadujących ze sobą scen. Bohaterowie, zachowując się w jednej scenie tak, w drugiej inaczej, stwarzają wrażenie, że między tymi scenami coś się wydarzyło, coś, co nie zostało pokazane na ekranie, ale co do świadomości widza dociera przez rozwój postaci i samego opowiadania”.

A. Wajda, „O filmowaniu prozy Iwaszkiewicza", 1979, za: „Wajda mówi o sobie", oprac. W. Wertenstein, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1991 [2000], s. 229.