Człowiek z marmuru
Polska, 1976, 156 min
„Robię filmy, które sam chciałbym zobaczyć, rozmowa z Małgorzatą Dipont", 1979, za: „Wajda mówi o sobie", oprac. W. Wertenstein, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1991 [2000], s. 117.„»Człowiek z marmuru«, film być może niedoskonały, przedstawia dwie sprawy w polskim kinie przedtem nieznane. Pokazał bohatera robotnika, murarza; powstał portret bez inteligenckiego sentymentalizmu i paternalizmu. Birkut pojawił się jako człowiek w pełni świadomy swej tożsamości, świadomy własnego losu, który sam kształtuje. A druga sprawa to kontynuacja ciągłości dziejów Polski. Polska nie zaczęła się wczoraj ani dziś, jej rzeczywistość ukształtowana po drugiej wojnie światowej przechodziła przez różne etapy, zakręty, trudności. Film otworzył ten temat, zaczęto o nim mówić, różnie go interpretować. Bo »Człowiek z marmuru« nie pretenduje do tego, by być jedyną interpretacją lat pięćdziesiątych”.
Opis
W Człowieku z marmuru poznajemy Agnieszkę, młodą i hardą reżyserkę filmową, która decyduje się zrealizować film o stalinowskim przodowniku pracy Mateuszu Birkucie.
Jej uwagę przykuł nie tylko porzucony w muzealnych magazynach marmurowy posąg młodego „przodownika pracy”, ale także archiwalny film pokazujący jego zdzierany z muru portret. Agnieszka, śledząc pogmatwane losy mężczyzny, poznaje prywatne losy ludzi uwikłanych i zniszczonych przez komunistyczny system.
Scenariusz tego filmu czekał 12 lat na możliwość realizacji. Premiera w Warszawie anonsowana była w prasie jako „seanse zarezerwowane”, co spowodowało rosnące zainteresowanie widzów.
Zobacz film z planu: Repozytorium Cyfrowe Filmoteki Narodowej.
Informacje o filmie
Obsada
Galeria11
