„Czy spełnialiśmy nadzieje, jakie pokładało w nas partyjne kierownictwo szkoły filmowej, płacąc za nasze wykształcenie tyle samo co za wyszkolenie pilota bojowego? Jestem pewien, że nie! Wielką rolę w procesie uniezależniania się od władzy odgrywało właśnie zainteresowanie, jakim nasze kino darzył Zachód. Autorytet artystów rósł bardziej niż działaczy i urzędników, a możliwości powiedzenia rzeczy istotnych stawały się przez to większe. To dzięki licznym wyróżnieniom i nagrodom czuliśmy się już wtedy częścią całości sztucznie podzielonej przez Jałtę. Wierzyliśmy, że przyjdzie kiedyś dzień, gdy Europa znów nas przygarnie”.

A. Wajda, „Kino i reszta świata”, Wydawnictwo Znak, Kraków 2000, s. 113.