„Może właśnie na tym polega siła tkwiąca w tych kobietach, że mają swoją indywidualność, że dojrzewają w spokoju, że się określają, że nie ma w nich bylejakości, nie ma tego poczucia, które mają ludzie mieszkający w mieście: jestem jednym z miliona, mogę się zagubić, mogę za nic nie odpowiadać. Człowiek, który mieszka na wsi, który mieszka w takim domu jak w »Pannach z Wilka«, musi w jakiś sposób świecić przykładem, jest stale na cenzurowanym, musi być odpowiedzialnym wobec siebie i innych. I dlatego to wszystko, co te kobiety robią – że czasem coś usmażą, jakieś porzeczki, maliny jakieś dają z kremem, te kwiatki ułożą, coś czasem zagrają na fortepianie, coś przeczytają po francusku dzieciom z jakiejś książki, która jest w domu – to wszystko jest ważne. Bo to właśnie jest coś, do czego tęsknimy, czego potrzebujemy, gdy tymczasem cała ta bezinteresowność zniknęła już pod brutalnym uderzeniem dzisiejszego życia”.

A. Wajda, „O filmowaniu prozy Iwaszkiewicza”, 1979 za: „Wajda mówi o sobie”, oprac. W. Wertenstein, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1991 [2000], s. 233-235.