„Lech Wałęsą był w tamtych czasach nie tylko naszym przywódcą, był też naszą nadzieją. Wiedziałem, że oglądał moje filmy, a jego przypadkowa i chaotyczna edukacja stanowiła efekt starań wielu polskich intelektualistów. Lechu był więc naszym głosem, a my czuliśmy się trochę jak Pigmalion, podziwiający własny twór. Dlatego pewnie tak się później zawiedliśmy, kiedy nasza Galatea zaczęła mówić własnym głosem. Gdyby polska inteligencja, jak życzy sobie tego dzisiejsza skrajna prawica, odmówiła po 1945 roku współpracy, Wałęsa byłby półanalfabetą, a nami rządziłby dziś Łukaszenka”.

A. Wajda, „Podwójne spojrzenie”, Prószyński i S-ka, Warszawa 1998, s. 272.