„Powieść Stanisława Rembeka pt.»Wyrok na Franciszka Kłosa« zaliczamy do arcydzieł polskiej literatury opowiadającej o ostatniej wojnie i hitlerowskiej okupacji. Jej miejsce widzę pomiędzy »Medalionami« Zofii Nałkowskiej i »Proszę państwa do gazu« Tadeusza Borowskiego, w towarzystwie »Wielkiego Tygodnia« Jerzego Andrzejewskiego i »Złotych okien« Adolfa Rudnickiego. Nic dziwnego, że przeniosłem tę wspaniałą opowieść na ekran.
Dlaczego tak późno?
»Wyrok na Franciszka Kłosa« był przedmiotem pożądania wielu z nas, filmowych reżyserów. Cóż z tego, cenzura PRL-u pilnie strzegła poglądu, że w Polsce nie było żadnych form kolaboracji z okupantem, a to właśnie jest tematem powieści Stanisława Rembeka. Ale nie temat był tu najważniejszy. Autorowi szło o rzecz znacznie większą, chciał przedstawić psychologię i motywację Judasza z Kariotu, który wydał Jezusa. Franciszek Kłos też nie jest pozbawiony argumentów na obronę swojego postępowania; choć wszyscy wkoło – żona i matka – odwracają się od zdrajcy, Kłos uważa siebie nadal za »Polaka i katolika«. Ten przejmujący do bólu obraz wart [jest] i dziś przypomnienia, gdyż jego wymowa jest silna i czysta jak ton antycznej tragedii”.

A. Wajda, „Do Czytelników", w: S. Rembek, „Wyrok na Franciszka Kłosa", Oficyna Wydawnicza „Agawa", Warszawa 2000.