Stary Teatr

Andrzej Wajda należy do nielicznych reżyserów, których twórczość teatralna była równie wybitna jak twórczość filmowa. Pracował nad tekstami klasyki (wielokrotnie podkreślał kulturowe znaczenie arcydzieł) i nad współczesną dramaturgią. Artysta był też nowatorem języka scenicznego, jako pierwszy wprowadzał odważne rozwiązania adaptacyjne, przestrzenne, inscenizacyjne. „Styl Wajdy” to przede wszystkim odwaga w doborze środków i metod pracy, zaskakujące interpretacje kanonicznych tekstów, ale również niezwykłe otwarcie na intuicje i potencjał współpracujących z nim aktorów.

Najważniejszym miejscem, w którym ów styl rozwijał, był Stary Teatr w Krakowie. Współpraca z legendarną placówką rozpoczęła się w roku 1963 wystawieniem Wesela Wyspiańskiego, a w niezwykle płodnych latach 70. Wajda wyreżyserował tu tak głośne spektakle, jak: Biesy (1971) z Wojciechem Pszoniakiem i Janem Nowickim, Noc listopadowa (1974) ze słynną muzyką Zygmunta Koniecznego, Emigranci (1976) z Jerzym Stuhrem i Jerzym Bińczyckim, Nastasja Filipowna (1977) będąca improwizacją Jerzego Radziwiłowicza i Jana Nowickiego opartą na Idiocie Dostojewskiego czy monumentalne, 11-godzinne Z biegiem lat, z biegiem dni… (1978).

W kolejnej dekadzie swoje dokonania Wajda poszerzył m.in. o polityczną Antygonę (1984), intymną Zbrodnię i karę (1984), Dybuka (1988) oraz Hamleta IV (1989) z Teresą Budzisz-Krzyżanowską w roli tytułowej. Po przemianie ustrojowej powrócił jeszcze do Wesela (1991), w Mishimie (1994) przybliżył widowni cztery jednoaktówki japońskiego pisarza, a swą niezwykle owocną przygodę ze Starym Teatrem zakończył Makbetem (2004) z Krzysztofem Globiszem.