Wajda konfrontował współczesność z dziedzictwem wyobrażeń i wartości tradycji oraz kultury. Także polskiej. Czytał Szekspira poprzez studium o Hamlecie St. Wyspiańskiego jako tajemnicę, której nie sposób określić, jako wizję teatru, który porusza myśli i uczucia. Nie narzucał przedstawieniu spójnej wykładni, nie ujednolicał stylu inscenizacji, w scenografii inspirowanej  projektami Wyspiańskiego każdej scenie nadawał inną formę. Główny motyw działania Hamleta Edmunda Fettinga widziano w bezkompromisowym dążeniu do prawdy.