Ramą i powracającym leitmotivem przedstawienia był ostatni rozdział powieści, w którym Rogożyn i Myszkin czuwają przy zwłokach zamordowanej Nastazji. Przywołują pamięć wcześniejszych spotkań, z sobą i z Nastazją. Mierzą się z rozpaczą i poczuciem winy za jej śmierć. Próbują przeniknąć tajemnicę Nastazji, wywołują jej wyobrażenia, które stopniowo ucieleśniają się w grze aktora onnagata Tamasaburō Bandō V, aż ostatecznie stają się zjawiskowym obrazem Nastazji. Temat, powracające motywy, skupienie i precyzja gry aktorów nadawały przedstawieniu charakter ceremonii, niezwykłego rytuału.

Gościnne występy w Polsce: Kraków, Stary Teatr, Sala im. Modrzejewskiej, 12-14.09.1993; Warszawa, pałac Paca, sala kolumnowa, 16-18.04.1993.