Wajda nawiązywał do genezy sztuki, sceny wesela przedstawił w nieomal  realistycznej konwencji, aktorzy występowali w autentycznych strojach z epoki, w  postaciach odkrywał prototypy bohaterów (np. Gospodarz był malarzem, a izba wiejskiej chaty również pracownią, gdzie z konkretnych akcesoriów pojawiały się  Osoby Dramatu). Równocześnie aktorzy nadawali postaciom i ich relacjom współczesne rysy. Silnie akcentowane konflikty i wzajemną obcość  grup i bohaterów odczytywano  jako obnażenie pozorów, mistyfikacji społecznej wspólnoty.

Więcej informacji: sprawdź.