Tym razem Wajda czytał Wesele jako utwór sensu stricte teatralny i poetycki. Tylko na początku przedstawienia wprowadził barwną, rozświetloną scenę zabawy, kojarzącą się wówczas z pamięcią czasu Solidarności. Potem na stosunkowo pustej scenie w półmroku pojawiały się postaci w strojach o przytłumionych barwach. Wesele „rozwijało się i narastało w wolnym rytmie poezji dramatu”. Wzajemna obcość znaczyła relacje między indywidualnymi bohaterami, a nie grupami społecznymi, w II akcie kłóciły się z sobą postaci z wesela, nie zjawy. Po raz pierwszy w realizacji Wajdy mocniej brzmiały momenty konsolidacyjne dramatu, tematy miłości, przemijania.

Więcej informacji: sprawdź.